خاطره محمدرضا طاهری از پادگان دوکوهه
براى بچه هاى لشگر ٢٧ محمد رسول ص این زمین بهترين مکان و لحظه های زندگی شان بوده است.
پیش از اینکه حسینیه شهید همت در پادگان دوکوهه احداث شود، موعد هر وعده نماز جماعت که میرسید،
بچه ها همراه یک پتوی سربازی کم کم در زمین صبحگاه پادگان جمع میشدند.
چیزی به غیر از صدای سنگ ریزه ها در زیر پای بچه ها شنیده نمیشد.
زیرا بچه ها مشغول ذکر گفتن بودند.
انگار که روح بچه ها در این مسیر کوتاه میان زمین و ساختمان ها به پرواز درمی آمد.
یاد دعاهای کمیلی که برادر نورایی میخواند با دیدن این عکس در خاطرم زنده شد.
بعضی وقت ها هم شهید گلستانی و شهید غلامعلی رجبی دعا و نوحه خوانی میکردند.
جنس گریه و ناله ها آسمانی بود و خیلی ها روزی شهادت را در همین مناجات ها از خداوند میگرفتند.
نمیدانستی که چند تن از بچه ها در کنار تو مشغول اشک ریختن و الهی العفو گفتن هستند،
بعد از عملیات برمیگردند و یا پرواز میکنند و مهمان سید الشهدا میشوند.
از قول شهید زین الدین میگوید: هر گاه شب جمعه شهدا را ياد كنيد آنها نيز شما را نزد حضرت اباعبدالله عليه السلام ياد مي كنند.
پس ابتدا بگوئيد السلام عليك يا اباعبدالله بعد شادى روح مطهر امام و شهدا صلوات هديه كنيم.